Η χτεσινή συγκέντρωση των "Αγανακτισμένων Ελλήνων" στην πλατεία Συντάγματος, ήταν ακριβώς αυτό που έλεγε ο τίτλος της. Αγανακτισμένοι Έλληνες, κάθε ηλικίας, κάθε πολιτικής προέλευσης βρέθηκαν στο Σύνταγμα για να διαμαρτυρηθούν. Να διαμαρτυρηθούν και όχι να προτείνουν. Υπό την έννοια αυτή, δεν ήταν τόσο μία πολιτική διαμαρτυρία όσο πολύ περισσότερο μία ηθική "στάση" εκ μέρους των διαδηλωτών ενάντια σε ένα κράτος το οποίο έχει επί της ουσίας αποτύχει σε κάθε τι που θα έπρεπε να κάνει.
Από την χτεσινή συγκέντρωση συγκρατώ δύο πολύ σημαντικά γεγονότα. Κατ' αρχήν την αποτυχία αυτών που θα ήθελαν να την καπελώσουν ή να την προβοκάρουν. Αυτό ήταν και το σημαντικότερο. Οι προσπάθειες τόσο κάποιων "συνδικαλιστών" της ΟΛΜΕ όσο και της ΓΕΝΟΠ- ΔΕΗ, αλλά και οι "σχεδιασμοί" των αντιεξουσιαστών έπεσαν στο κενό, καθώς ο κόσμος ήταν αποφασισμένος να περιφρουρήσει τον χαρακτήρα της εκδηλωσής του. Το δεύτερο ήταν το όντως πολύ "χαλαρό" κλίμα μεταξύ των διαδηλωτών. Η χτεσινή συγκέντρωση έμοιαζε περισσότερο με απαρχή ζυμώσεων, παρά με διεκδίκηση κάτι συγκεκριμένου. Φυσιολογικό, αφού ο κόσμος ήταν τόσο ετερόκλητος που δεν θα μπορούσε να υπάρχει κάτι περαιτέρω.
Η τεράστια ήττα της αριστεράς
Πολιτικά όμως αυτό που συνέβη χτες είχε ιδιαίτερη σημασία. Δεν υπάρχει κανείς λόγος να το κρύψουμε. Είναι η πρώτη φορά, που επί της ουσίας σπάει το μονοπώλιο της αριστεράς για κινητοποιήσεις -τέτοιου όγκου και για κοινωνικά ζητήματα - στην πρωτεύουσα της χώρας. Εδώ και πολύ καιρό γράφαμε ότι η μεγαλύτερη κατάρα των κοινωνικών διεκδικήσεων στην χώρα μας, είναι το καπέλωμά τους από την αριστερά και κυρίως από την άκρα αριστερά. Αυτό απομάκρυνε τον πολύ κόσμο, τον έκλεινε σπίτι του. Κάτι που φυσικά βόλευε και τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, τα οποία έτσι είχαν την πλάτη τους καλυμμένη, καθώς γνώριζαν ότι ποτέ η μεγάλη μάζα του ελληνικού λαού δεν θα ταυτιζόταν με τους Αλαβάνους, τους εργατοπατέρες ή την Παπαρήγα. Έτσι ήξεραν ότι ότιδήποτε αντιδράσεις και εάν υπήρχαν, θα περιορίζονταν στον μικρόκοσμο της αριστεράς. Αυτό λοιπόν χτες έσπασε. Και είναι πολύ σημαντικό το ότι συνέβη αυτό. Γιατί ανοίγει ο δρόμος για την επιστροφή των λαϊκών κινητοποιήσεων στην πραγματική τους βάση, μακρυά από τον παραμορφωτικό φακό της αριστεράς. Χαρακτηριστικό ότι υπήρχαν κάποιοι τύποι - αριστεριστές- οι οποίοι ενώ είχαν έλθει με ... ντουντούκες προκειμένου να "οργανώσουν" το πλήθος, κατάλαβαν ότι δεν τους παίρνει και έμειναν άπραγοι.
Πολιτικά όμως αυτό που συνέβη χτες είχε ιδιαίτερη σημασία. Δεν υπάρχει κανείς λόγος να το κρύψουμε. Είναι η πρώτη φορά, που επί της ουσίας σπάει το μονοπώλιο της αριστεράς για κινητοποιήσεις -τέτοιου όγκου και για κοινωνικά ζητήματα - στην πρωτεύουσα της χώρας. Εδώ και πολύ καιρό γράφαμε ότι η μεγαλύτερη κατάρα των κοινωνικών διεκδικήσεων στην χώρα μας, είναι το καπέλωμά τους από την αριστερά και κυρίως από την άκρα αριστερά. Αυτό απομάκρυνε τον πολύ κόσμο, τον έκλεινε σπίτι του. Κάτι που φυσικά βόλευε και τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, τα οποία έτσι είχαν την πλάτη τους καλυμμένη, καθώς γνώριζαν ότι ποτέ η μεγάλη μάζα του ελληνικού λαού δεν θα ταυτιζόταν με τους Αλαβάνους, τους εργατοπατέρες ή την Παπαρήγα. Έτσι ήξεραν ότι ότιδήποτε αντιδράσεις και εάν υπήρχαν, θα περιορίζονταν στον μικρόκοσμο της αριστεράς. Αυτό λοιπόν χτες έσπασε. Και είναι πολύ σημαντικό το ότι συνέβη αυτό. Γιατί ανοίγει ο δρόμος για την επιστροφή των λαϊκών κινητοποιήσεων στην πραγματική τους βάση, μακρυά από τον παραμορφωτικό φακό της αριστεράς. Χαρακτηριστικό ότι υπήρχαν κάποιοι τύποι - αριστεριστές- οι οποίοι ενώ είχαν έλθει με ... ντουντούκες προκειμένου να "οργανώσουν" το πλήθος, κατάλαβαν ότι δεν τους παίρνει και έμειναν άπραγοι.
Η απογοήτευση των "πρωτοποριών"
Κάτι άλλο που "γεννήθηκε" χτές όμως από αυτό το ξέσπασμα των Ελλήνων, ήταν και η απογοήτευση των διαφόρων "επαναστατικών πρωτοποριών" ή κομματικών μηχανισμών, οι οποίοι αδυνατούν να καταλάβουν πώς μπορεί να συνέβη κάτι τέτοιο, εκτός των πλαισίων που αυτοί θέλουν να θέτουν σε κάθε κινητοποίηση. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στο ΚΚΕ και τους αναρχικούς οι οποίοι σνόμπαραν την εκδήλωση αυτή (ευτυχώς για όλους εμάς τους υπόλοιπους), αλλά και σε ένα κομμάτι του "πατριωτικού χώρου" το οποίο ανέπτυξε δύο ειδών λογικές. Η πρώτη, κλασσική συνωμοσιολογική, σύμφωνα με την οποία όλα αυτά ελέγχονται από τον Σόρος, τις διεθνείς οργανώσεις και λοιπά, η οποία όμως δεν εξηγεί τι ακριβώς θέλουν να πετύχουν με αυτές τις κινητοποιήσεις όλοι οι παραπάνω. Ιδιαίτερα όταν οι ίδιοι κύκλοι λένε ότι η κυβέρνηση είναι και αυτή ελεγχόμενη από τον Σόρος, διεθνείς οργανώσεις κλπ κλπ. Η δεύτερη λογική - παρόμοια με αυτή των αναρχικών και του ΚΚΕ- είναι ότι αυτές οι εκδηλώσεις είναι "βαλβίδα εκτόνωσης" των πολιτών. Προφανώς ήταν πεπεισμένοι ότι το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πληθυσμού ήταν έτοιμο να ... πάρει τα όπλα και επειδή οργανώθηκε η συγκέντρωση στο Σύνταγμα, η επανάσταση αναβλήθηκε. Ενώ κάποιοι άλλοι ... μετράνε τις σημαίες προκειμένου να κρίνουν αν ήταν αρκετά πατριωτική η μάζωξη. Άλλοι ρωτούν τις θέσεις των συγκεντρωμένων για την μετανάστευση και ούτω καθ' εξής. Κοινώς ψάχνουν πατήματα για να δείξουν ότι η συγκέντρωση δεν είναι ... εθνικιστική. Όχι ρε παιδιά δεν είναι εθνικιστική. Σημαίνει όμως αυτό ότι οι Έλληνες εθνικιστές πρέπει να πηγαίνουν μόνο σε συγκεντρώσεις για το μεταναστευτικό;
Αυτό που μάλλον τους ενοχλεί είναι το ότι βλέπουν ότι ο απλός κόσμος προσπερνά τις νόρμες που κάποιοι θεωρούσαν ότι είχαν θέσει. Και ψάχνεται. Οι διάφοροι μηχανισμοί θέλουν απλά να προστατέψουν την ρουτίνα τους, έτσι ώστε να εξασφαλίσουν την επιβιωσή τους.
Κάτι άλλο που "γεννήθηκε" χτές όμως από αυτό το ξέσπασμα των Ελλήνων, ήταν και η απογοήτευση των διαφόρων "επαναστατικών πρωτοποριών" ή κομματικών μηχανισμών, οι οποίοι αδυνατούν να καταλάβουν πώς μπορεί να συνέβη κάτι τέτοιο, εκτός των πλαισίων που αυτοί θέλουν να θέτουν σε κάθε κινητοποίηση. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στο ΚΚΕ και τους αναρχικούς οι οποίοι σνόμπαραν την εκδήλωση αυτή (ευτυχώς για όλους εμάς τους υπόλοιπους), αλλά και σε ένα κομμάτι του "πατριωτικού χώρου" το οποίο ανέπτυξε δύο ειδών λογικές. Η πρώτη, κλασσική συνωμοσιολογική, σύμφωνα με την οποία όλα αυτά ελέγχονται από τον Σόρος, τις διεθνείς οργανώσεις και λοιπά, η οποία όμως δεν εξηγεί τι ακριβώς θέλουν να πετύχουν με αυτές τις κινητοποιήσεις όλοι οι παραπάνω. Ιδιαίτερα όταν οι ίδιοι κύκλοι λένε ότι η κυβέρνηση είναι και αυτή ελεγχόμενη από τον Σόρος, διεθνείς οργανώσεις κλπ κλπ. Η δεύτερη λογική - παρόμοια με αυτή των αναρχικών και του ΚΚΕ- είναι ότι αυτές οι εκδηλώσεις είναι "βαλβίδα εκτόνωσης" των πολιτών. Προφανώς ήταν πεπεισμένοι ότι το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πληθυσμού ήταν έτοιμο να ... πάρει τα όπλα και επειδή οργανώθηκε η συγκέντρωση στο Σύνταγμα, η επανάσταση αναβλήθηκε. Ενώ κάποιοι άλλοι ... μετράνε τις σημαίες προκειμένου να κρίνουν αν ήταν αρκετά πατριωτική η μάζωξη. Άλλοι ρωτούν τις θέσεις των συγκεντρωμένων για την μετανάστευση και ούτω καθ' εξής. Κοινώς ψάχνουν πατήματα για να δείξουν ότι η συγκέντρωση δεν είναι ... εθνικιστική. Όχι ρε παιδιά δεν είναι εθνικιστική. Σημαίνει όμως αυτό ότι οι Έλληνες εθνικιστές πρέπει να πηγαίνουν μόνο σε συγκεντρώσεις για το μεταναστευτικό;
Αυτό που μάλλον τους ενοχλεί είναι το ότι βλέπουν ότι ο απλός κόσμος προσπερνά τις νόρμες που κάποιοι θεωρούσαν ότι είχαν θέσει. Και ψάχνεται. Οι διάφοροι μηχανισμοί θέλουν απλά να προστατέψουν την ρουτίνα τους, έτσι ώστε να εξασφαλίσουν την επιβιωσή τους.
Πηγή www.elkosmos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου