Ανακοίνωση Απεργιακής επιτροπής ΕΚΠΑ

ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ

Ξεκινήσαμε έναν αγώνα πριν από δύο μήνες. Τότε, κανείς δεν περίμενε ότι θα φτάναμε μέχρι εδώ, έχοντας σημειώσει τόσες μικρές νίκες.

Ο στόχος μας ήταν ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ και ΑΠΟΣΥΡΣΗ της ΚΥΑ.

Πήγαμε δυναμικά, δεν επιτρέψαμε να φύγει ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟ από τη Διεύθυνση Διοικητικού.

Το κράτος εξαναγκάστηκε να βγάλει δεύτερη ΚΥΑ. Επιχείρησε να σπάσει το ενιαίο μέτωπο των 8 πανεπιστημίων, διαχωρίζοντας τα 6 από αυτά που δεν είχαν δώσει τα στοιχεία που ζήταγε.

Παρ’ όλα αυτά, το μέτωπο έμεινε ενιαίο. Οι συνάδελφοί μας παντού συνέχισαν να δίνουν τον αγώνα. Ιδιαίτερα σε Ιδρύματα στα οποία οι διοικήσεις είχαν στείλει στοιχεία, η απεργία κρατήθηκε δυναμικά με περιφρούρηση των Διευθύνσεων Διοικητικού, για να μην μπορέσουν να στείλουν το σύνολο των στοιχείων και να μην προχωρήσουν στη μοριοδότηση.

Κάπου εκεί, η εξουσία προχώρησε ένα βήμα παρακάτω. Επιχείρησε να διαχωρίσει τους εργαζόμενους στην καρδιά κάθε Ιδρύματος, κάθε απεργιακής κοινότητας. Έβαλε μπροστά την «επιχείρηση απογραφή», για να σπάσει το μέτωπο της συλλογικότητάς μας, φέρνοντας τον καθένα αντιμέτωπο με τον εαυτό του, απομακρύνοντάς τον από το διπλανό του και μεταφέροντας το βάρος από τη συλλογική απόφαση στην ατομική.

Η συλλογική μας απόφαση παρέμεινε μία: ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΜΑΣ.

Και τότε, μπήκε στο παιχνίδι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, χείρα βοηθείας της κυβέρνησης. Ξέρουμε όλοι πώς το πρωί της Τετάρτης, βρεθήκαμε σε μια κατάσταση απόγνωσης, κολλημένοι στον τοίχο, με μια απόφαση που εμφανιζόταν μέσω δημόσιων και κατ’ ιδίαν ειδοποιήσεων ως μονόδρομος. Και ξέρουμε, ο καθένας από μας, τους επί 7 βδομάδες απεργούς του ΕΚΠΑ, τα συναισθήματα που νιώσαμε: οργή, αγανάκτηση, συντριβή, φόβο. Με δάκρυα στα μάτια, καταρρέοντας σχεδόν ψυχοσωματικά, κάποιοι απογράφησαν και κάποιοι δεν το έκαναν. Όταν το διακύβευμα εξατομικεύεται, κανείς δεν έχει τη δύναμη που έχει όταν είναι μαζί με τους άλλους. Κι επειδή αυτό το ξέρουμε, παρά τις προσωπικές επιλογές, μείναμε στη συλλογικότητά μας και στη ΓΣ μας την ίδια μέρα πήραμε μια απόφαση για συνέχιση της απεργίας.

Για μας άλλωστε ποτέ ο στόχος δεν ήταν η απογραφή. Ήταν και είναι το ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ. Όταν βάλαμε αυτό το στόχο ξέραμε ότι θα ερχόμασταν σε σύγκρουση με τον πυρήνα της μνημονιακής πολιτικής. Ότι αυτό που θέλαμε να κάνουμε ήταν να σπάσουμε τον τσαμπουκά αυτής της κυβέρνησης. Ξέραμε ότι θα μας τρομοκρατήσουν, θα επιχειρήσουν να μας διασπάσουν, να μας σπάσουν, να τσακίσουν τα νεύρα μας, με τη βοήθεια πρόθυμων συμμάχων τους, από τα ΜΜΕ μέχρι τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Χωρίς τη βοήθειά τους δε θα πετύχαιναν τίποτα.

Εμείς όμως ξέραμε πάντα ότι όπλο μας είναι Η ΑΠΕΡΓΙΑ.

Και τώρα το ξέρουμε ακόμα καλύτερα.

Ανάμεσά μας υπάρχουν 69 συνάδελφοι που, αν εφαρμοστεί η ΚΥΑ, απολύονται ΑΜΕΣΑ. Ανάμεσά μας υπάρχουν 437 που, αν σταματήσουμε τώρα, θα απολυθούν αργότερα, κι ίσως ελάχιστοι μετακινηθούν εντός κι εκτός νομού Αττικής, εντός κι εκτός Πανεπιστημίων. Ανάμεσά μας υπάρχουν και σχεδόν 200 που κινδυνεύουν να μπουν σε προσωρινή αργία γιατί δεν απογράφησαν.

Η κυβέρνηση, στο λογαριασμό που θα δώσει στην τρόικα, θέλει νούμερα απολυμένων ΤΩΡΑ. Δεν ενδιαφέρεται για πρόσωπα, δεν αναγνωρίζει ιδιαιτερότητες, δεν τη νοιάζει εάν θα απολύσει νομίμως ή παρανόμως. ΘΕΛΕΙ ΝΟΥΜΕΡΑ. Όλοι είμαστε υποψήφιοι. Κι όσοι δεν είναι σήμερα, θα είναι στο δεύτερο και στο τρίτο κύμα διαθεσιμότητας. Εκτός εάν…

Εκτός εάν εμείς τώρα ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ.

Γι’ αυτό πρέπει να συνεχίσουμε όπως αρχίσαμε. Με ΑΠΕΡΓΙΑ. Με περιφρουρήσεις παντού, με ειδική έμφαση στη Διεύθυνση Διοικητικού που έχει το σύνολο των στοιχείων που τους λείπουν για όσους απογράφησαν.

Πήγαμε όλοι μαζί ως τώρα και θα πάμε όλοι μαζί και στη συνέχεια.

Κι όπως είπε μια συνάδελφος και απεργός:

Να αγαπάς όποιον σ’ αγαπάει και να μην αγαπάς όποιον δε σε αγαπάει.

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΚΠΑ