Η διαφορετική πλευρά της διαφορετικότητας!!!
21 Μαρτίου, είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά του ρατσισμού. Ο ρατσισμός – εκτός από φυλετικός- εντοπίζεται και στην αναπηρία, και η αλήθεια είναι πως σήμερα δυστυχώς δεν ήμαστε ακόμα τόσο εξοικειωμένοι με την εικόνα της αναπηρίας όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε.
Έτσι λοιπόν, η Χριστίνα Καραδημητρίου, υπεύθυνη επικοινωνίας του Πειραϊκού Συλλόγου Κινητικά αναπήρων, μας δίνει μία γεύση απομυθοποίησης της «μίζερης» ίσως εικόνας που πολλοί άνθρωποι έχουν για τους συμπολίτες τους που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα, μέσα από μία διαφορετική και άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη από την κ.Τάνια Ιωακειμίδου, μία εκπρόσωπο της «διαφορετικής πλευράς» της αναπηρίας.
Η διαφορετική πλευρά της διαφορετικότητας Φωτεινή μέρα, ηλιόλουστη! Από αυτά τα ανοιξιάτικα πρωινά που χαίρεσαι να κάθεσαι και να λιάζεσαι σαν γάτα σε ασπρισμένη μάντρα νησιού. Η Τάνια καθόταν στον προαύλιο χώρο του Πειραϊκού Συλλόγου Κινητικά Αναπήρων στην Δραπετσώνα, κι έπινε τον καφέ της.
Δυνατά αποτυπωμένο στην μνήμη μου, το φιλόξενο χαμόγελο και το διακριτικό άρωμα της (flower, Kenzo), που έφερνε συνεχώς προς το μέρος μου το αεράκι. -Τάνια σωστά; -Σωστά, ετών 36 (χαμογελάει συνωμοτικά.) -Να την γράψω την ηλικία; -Εννοείται! Δεν έχω τέτοια προβλήματα! -Στο αμαξίδιο είσαι από ατύχημα ή εκ γενετής; – Από ατύχημα. Πριν από 4 χρόνια – Θες να μου πεις πώς; -Όχι! -Έχεις ωραίο χαμόγελο. -Ναι! Μου το έχουν πει ξανά! (γελάει δυνατά) – Μεγάλη διαφορά το πριν και το μετά; – Σίγουρα! Αλλά δεν είναι χειρότερο!
Η ζωή είναι γλυκιά είτε είσαι όρθιος είτε καθιστός. – Πως περνάς την μέρα σου; – Όπως και πριν το ατύχημα. Μόνο που τώρα τα πρωινά πάω βόλτες. Κυρίως σε εμπορικά που είναι προσβάσιμα βέβαια. Κάνω ότι έκανα και πριν.. κομμωτήριο, βιτρίνες ,ρούχα.. – Τι ρούχα σου αρέσει να φόρας; – Να! αυτό είναι κάτι που άλλαξε. Κοντά μπλουζάκια, κοντά μπουφάν κολάν, χαμηλά παπούτσια. Ότι βολεύει δηλαδή πάνω στο αμαξίδιο! Θέλει προσοχή να μην μπλεχτούν τα ρούχα σου! Ότι μακρύ είχα το κόντυνα ή το έδωσα! Πάντα όμως κοιτάω να με κολακεύει. Δεν σταμάτησα ποτέ να είμαι γυναίκα. – Μετά την βόλτα τί έχει το πρόγραμμα; – Δουλείες στο σπίτι! Πάντα! Ποτέ δεν τελειώνουν. Τις περισσότερες μπορώ να τις κάνω αλλά σιχαίνομαι να πλένω πιάτα (γέλιο) -Μαγειρεύεις; – Φυσικά! Το αγαπημένο μου είναι το παστίτσιο άλλα ο γιός μου τρελαίνεται για μπιφτέκια! – Έχεις γιο; -Αμέ (χαμογελάει περήφανα) Τον Μάριο! Είναι πρωτάκι. -Πώς του φαίνεται που η μαμά του είναι σε αμαξίδιο; -Καλή ερώτηση! Για αυτόν είμαι η μαμά του! Ήταν πολύ μικρός όταν χτύπησα, οπότε δεν με θυμάται να περπατάω!
- Κάνετε πράγματα μαζί; – Ναι κάλε! Όπως όλες οι μαμάδες. Διαβάζουμε τα μαθήματα μας, παίζουμε σκάκι. Τον πάω με το αμάξι σε φίλους του να παίξει… Του αρέσει πολύ να μου κάνει τον δάσκαλο. Εμένα μου αρέσει που ακόμα με θέλει δίπλα του για να αποκοιμηθεί! – Με τον άντρα σου βγαίνετε; – Είμαι χωρισμένη. 1 ½ χρόνο μετά το ατύχημα χωρίσαμε. Προτεραιότητα τώρα έχει μόνο ο γιός μου! – Μένετε μόνοι σας δηλαδή; – Με τους γονείς μου. Αλλά δεν αντιμετωπίζω κάποιο πρόβλημα αυτονομίας μέσα στο σπίτι μου. Το έξω είναι το πρόβλημα! – Πιστεύεις στα παραμύθια; – Ίσως. – Πώς είναι για σένα ο πρίγκιπας; -Αυτός που θα δει και θα καταλάβει πως είμαι στο αμαξίδιο, αλλά ειλικρινά δεν θα τον ενοχλεί καθόλου. Όλοι αυτό δεν θέλουμε; Να μας δέχονται όπως είμαστε; – Φίλους έχεις; – Λίγους και καλούς! Στα καλά και στα τραπέζια όλοι είναι πρώτοι. Στα δύσκολα φαίνονται οι άνθρωποι. Φίλοι που περίμενα να μου σταθούν δεν με υπολόγισαν καθόλου και άλλοι που δεν τους μέτραγα εγώ για δύναμη ήταν δίπλα μου! Ειρωνικό ε; Στα σκοτάδια σου, βρίσκεις τους πιο φωτεινούς ανθρώπους (γέλιο). Κλεμμένο από το fb είναι! Το διάβασα πρόσφατα!
Έχεις βιώσει ρατσισμό; – Φυσικά. Το έχω νιώσει και στο άμεσο περιβάλλον μου. Κυρίως από ανθρώπους που νόμιζα ότι είναι δικοί μου. Ο φόβος για το διαφορετικό γεννάει ρατσισμό. Αυτό ακριβώς προσπαθεί ο Πειραϊκός Σύλλογος Κινητικά αναπήρων να καταπολεμήσει, με την καινούρια επικοινωνιακή πολιτική του! Τον φόβο για το διαφορετικό.
Η εξοικείωση με την αναπηρία μπορεί να εξαλείψει τα περισσότερα από τα προβλήματα μας! Βγαίνοντας από τον σύλλογο η Τάνια με προσπέρασε στο φτερό με το αμαξίδιο της ( με κάτι ιδιαίτερα όμορφα ροζ διακριτικά), μου έσφιξε το χέρι και μου χαμογέλασε! «Ο κόσμος αν μπορεί να αλλάξει προς το χειρότερο, μπορεί και προς το καλύτερο. Δεν υπάρχει χάνω ή κερδίζω. Μόνο αγωνίζομαι.. Και όλο και κάποια μάχη θα πάρουμε και εμείς.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου