Αν ήθελες ένα σοβαρό λεξικό, έτρεχες με κλειστά μάτια στο Λεξικό της Ακαδημίας Αθηνών. Να λουστείς στα νάματα της καθαρής γνώσης, να γευτείς λέξεις σπάνιες σαν τα εντελβάις των Άλπεων: ανασυσείφαλλος, υπερδολιχοκέφαλος, παρτσινέβελος, σχετλιώ, κορυβαντιώ, υποτονθορύζω, αιδοιολειξία, παρακούμπαρος.
Ποιότης και εγκυρότης, πρωτίστως εγκυρότης, αφού κάποια μέλη της Ακαδημίας ήταν παρόντα στη γέννηση των λέξεων -κάποια ήταν παρόντα και στη Γένεση...- και τούτο προσδίδει στο εγχείρημα διαστάσεις μεταφυσικές. Αναδίδει οσμή φορμόλης το λεξικό, παρακινεί αναμνήσεις τεθνεώτων και συναισθήματα γλυκόπικρα, α, ρε παππού, κρίμα που δεν ζεις να καμαρώσεις το μορφωτικό επίπεδο του εγγονού σου. Τον άφησες στη «Σούπερ Κατερίνα» κι αυτός έχει αναρριχηθεί στα λήμματα της Ακαδημίας.
Πάνε αυτά, κυρίες μου και κύριοι. Στην Ελλάδα της αριστερής ηγεμονίας κατέρρευσαν όλα τα αγκωνάρια, μέχρι και το λεξικό της Ακαδημίας κατέρρευσε. Στην τελευταία έκδοση του λεξικού παρεισέφρησαν νεολογισμοί του στυλ «ιός Έμπολα» (καημένοι Αφρικανοί, αν ξέρατε ότι αυτό που σας εξολοθρεύει είναι νεολογισμός, θα τον παίρνατε πιο ελαφρά τον θάνατο), «άμπερ αλέρτ», «τηλεμαϊντανός», «αεροκουρτίνα», «γενόσημα» και «μπότοξ». Αδημονώ να διαβάσω τον ορισμό του μπότοξ: «Μικρές ενεσούλες που εισδύουν στο απαλό δέρμα των ηλιθίων».
Οι νεολογισμοί, πάει στο καλό, είναι κατάπτωση εντός ορίων, ελεγχόμενη και συγγνωστή. Η αργκό όμως; Είναι δυνατόν η Ακαδημία να ανοίγει τις πύλες της στην αργκό, να βάζει στο λεξικό της λέξεις όπως «κάγκουρας» (τι είναι ο κάγκουρας, ρε παιδιά; Τι είναι ο κάγκουρας, τι ειν' το ζουμί του), «ιντερνετάκιας», «μπαχαλάκιας» ή «μπουζουκλερί». Μπουζουκλερί; Μπουζουκλερί στα σαλόνια της Ακαδημίας; Σε λίγο θα μπει μέσα ο Τόλης και θα αρχίσει να άδει το «Να κάνουμε έναν έρωτα όλο τρέλα / σα να 'ναι η τελευταία μας φορά» που σίγουρα θα είναι η τελευταία μας.
Μην το κάνετε αυτό, αγαπητοί ακαδημαϊκοί, μην ανοίγετε την πόρτα στην αργκό. Η αργκό είναι μολυσματική και επίμονη, βρίσκει έναν πόρο ανοιχτό στο δέρμα, εισβάλλει στον οργανισμό και σιγά - σιγά τον καταλαμβάνει πλήρως. Αν δεν πάρετε αντιβίωση τώρα που είναι νωρίς, σε λίγο το περιώνυμο λεξικό σας θα γεμίσει με λέξεις και φράσεις όπως «μπεχλεμπές», «χλεχλές», «γυφτολελές», «τσομπανογεγές», «μπεζαχτάς», «δεν ξανακάνω φυλακή με τον Καπετανάκη, που 'χει ντούγκλα (εκ του κινηματογραφικού σταρ Ντάγκλας Φέρμπανκς) στο μουστάκι», «Ε ντε λα μαγκέν ντε Βοτανίκ, αλά πι κε φικέ ξηγιέτ' α λε λεπτίκ». Θα την κατεβείτε ολοσχερώς τη σκάλα του κακού, θα διολισθήσετε ανεπαισθήτως από τα λήμματα στα λύματα, θα εξαναγκαστείτε να παραθέσετε ορισμούς για τη «Βούλτεψη», τον «Γιακουμάτο», τον «Γεωργιάδη», τον «Πρωτόπαπα» και τούτο θα γκρεμίσει εν μια νυκτί όσα έκτισε το σεπτό ίδρυμά σας τόσους αιώνες.
Θα πέσει φωτιά να με κάψει, αλλά θα το πω: ΄Εχει δίκιο ο Ράμφος, η γλώσσα μας πεθαίνει και τούτο αποδεικνύεται από την προϊούσα παρακμή του λεξικού της Ακαδημίας. Πρέπει να τη σώσουμε τη γλώσσα μας, να της δώσουμε επειγόντως φιλί ζωής. Με γλώσσα.
Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη
Πηγή: «Αυγή» koutipandoras
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου