Το πανεπιστήμιο της Αθήνας έχει συστήσει τα έξι τελευταία χρόνια ειδική Μονάδα Προσβασιμότητας, με στόχο να κάνει - με τη βοήθεια της τεχνολογίας και ειδικά εκπαιδευμένου προσωπικού - καθημερινή πράξη τη συνταγματική επιταγή για ελεύθερη πρόσβαση όλων των νέων στην παιδεία και τη γνώση. Εκατοντάδες Φοιτητές με Αναπηρία δέχονται καθημερινά εξατομικευμένη βοήθεια και μπορούν πλέον ευκολότερα να σπουδάσουν την επιστήμη που διάλεξαν.
Αν δεχτούμε (και δεν νομίζω να υπάρχουν σοβαρές και καλόπιστες αντιρρήσεις επ' αυτού) πως η γνώση είναι δύναμη και η άγνοια ο μεγαλύτερος εχθρός του σύγχρονου πολίτη, τότε μοιραία η πρόσβαση στη γνώση αναδεικνύεται σ' ένα από τα σημαντικότερα αγαθά που μπορεί να δώσει (ή να στερήσει) κανείς, ειδικά στους νέους ανθρώπους που τόσο έχουν ανάγκη αυτή τη δύναμη στο ξεκίνημα της ζωής τους.
Πολύ περισσότερο όταν αυτό το ξεκίνημα γίνεται σε καιρούς χαλεπούς, με την κρίση να μας «ματώνει» και την ανεργία ανάμεσα στους νέους να έχει «χτυπήσει κόκκινο» - κάτι που σημαίνει πως, στατιστικά (γιατί παίζουν ρόλο και πολλοί άλλοι παράγοντες, χωρίς να ξεχνάμε και την τύχη...) περισσότερες πιθανότητες να προχωρήσουν έχουν εκείνοι με τις περισσότερες γνώσεις.
Δικαίωμα αναφαίρετο, λοιπόν, η πρόσβαση στη γνώση που, όμως, κάποιες φορές δυσχεραίνεται από αιτίες ανεξάρτητες από τη θέληση του «χρήστη», όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις των Ατόμων με Αναπηρία - τύφλωση, κώφωση ή σοβαρά κινητικά προβλήματα, που σε κάποιο βαθμό δυσχεραίνουν την ομαλή ένταξη στη φοιτητική ζωή και παρακολούθηση των μαθημάτων, των εργαστηρίων κι όλων των άλλων δράσεων που είναι συνυφασμένες με τις ανώτερες ή ανώτατες σπουδές.
Κάθε προσπάθεια, επομένως, που θα κάνει ελαφρύτερο αυτό το φορτίο της καθημερινότητας για τους Φοιτητές με Αναπηρία (ΦμεΑ) - πολύ περισσότερο όταν προέρχεται από το ίδιο το Πανεπιστήμιο, στο οποίο φοιτούν, και ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον τα προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζουν τα «δικά του παιδιά» - μόνο επαίνους μπορεί να δικαιολογήσει.
Καμιά φορά και σχόλια των ΜΜΕ γι' αυτή του την προσπάθεια, εξ ου και η πρώτη αναφορά μαςστη Μονάδα Προσβασιμότητας του Πανεπιστημίου της Αθήνας, και το κείμενο που διαβάζετε τώρα, με το οποίο ολοκληρώνεται το αφιέρωμά μας στη στενή, στενότατη σχέση μεταξύ τεχνολογίας και προσβασιμότητας, με καταλύτη την ανθρωπιά.
Λύσεις υπάρχουν...
Όσα μας έδειξαν εκείνο το πρωί, που περάσαμε στην πανεπιστημιόπολη, από πλευράς τεχνολογικών υποδομών, μας έπεισαν ότι λύσεις υπάρχουν μπορεί να είναι ακριβές, μπορεί να απαιτήσουν κάποιες προσαρμογές ώστε να μπορέσουν να εξυπηρετήσουν τη συγκεκριμένη ανάγκη του συγκεκριμένου ατόμου (καμία αναπηρία δεν μοιάζει με τις άλλες, μας διαβεβαίωσαν μετά λόγου γνώσεως), όμως, υπάρχουν και είναι διαθέσιμες σε πρώτη ζήτηση.
Οι άνθρωποι της Μονάδας Προσβασιμότητας (συνολικά 12 άτομα, από διάφορες ειδικότητες: τεχνολόγοι Πληροφορικής, μηχανικοί, ψυχολόγοι, αλλά και οδηγοί για τα ειδικά οχήματα μεταφοράς από και προς το πανεπιστήμιο των αμαξιδίων ατόμων με κινητικά προβλήματα) ψάχνουν, ρωτάνε, καταγράφουν, δοκιμάζουν, βελτιώνουν και εξελίσσουν μηχανήματα και προγράμματα λογισμικού, φροντίζοντας όσο μπορούν καλύτερα τους «ανθρώπους» τους.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της φροντίδας, είναι η δημιουργία ειδικού «αποθετηρίου» για προγράμματα λογισμικού και προτεινόμενες λύσεις απΆ όλο τον κόσμο, τα οποία ικανοποιούν συγκεκριμένες ανάγκες των ΦμεΑ.
Η συγκέντρωσή τους, ο έλεγχος και η δοκιμή στην πράξη γίνονται με ευθύνη της Μονάδας, η οποία συντηρεί και εμπλουτίζει τον σχετικό ιστοχώρο, ο οποίος είναι ανοικτός στα σχόλια και τις παρατηρήσεις των χρηστών: όσοι χρησιμοποιούν κάποια από τις προτεινόμενες λύσεις ή βοηθήματα μπορούν (και πρέπει!) να γράψουν τις παρατηρήσεις τους, σχετικά με την ευχρηστία και τη λειτουργικότητά τους, βαθμολογώντας τις επιδόσεις τους και παρέχοντας το αναγκαίο μέτρο σύγκρισης, χρήσιμο για τους ίδιους αλλά και για όσους θα έλθουν μετά από αυτούς.
Ο εξοπλισμός που χρησιμοποιείται από τους ΦμεΑ είναι ακριβός, η απόσβεση είναι μια υπόθεση δύσκολη αν όχι αδύνατη, όμως, το όφελος από τη γνώση που αυτά τα νέα παιδιά δέχονται και αφομοιώνουν, είναι απροσμέτρητο τόσο για τα ίδια, όσο και για την κοινωνία.
...έρχονται και οι εθελοντές!
Οι στόχοι του υπεύθυνου της Μονάδας Προσβασιμότητας του ΕΚΠΑ, καθηγητή Γιώργου Κουρουπέτρογλου, σχετικά με την «επόμενη ημέρα», είναι δυο: να μην κινδυνεύσει η λειτουργία της από τις κάθε λογής οριζόντιες και κάθετες περικοπές λόγω των συνεπειών της κρίσης και να οργανωθεί καλύτερα η εθελοντική προσφορά προς τη Μονάδα των ίδιων των φοιτητών προς τους συναδέλφους τους.
Γιατί, καλά και άγια τα μηχανήματα και τα λογισμικά, όμως, η ανθρώπινη παρουσία ήταν, είναι και θα είναι αναντικατάστατη και απαραίτητη μέσα και έξω από τις τάξεις, για να αγγίξει, να βοηθήσει, να χαμογελάσει, να πει έναν καλό λόγο, να βοηθήσει να ανέβει το αμαξίδιο ένα σκαλί ή να στρίψει ο τυφλός συμφοιτητής στο σωστό σημείο...
pathfinder.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου